Πολλές οικογένειες, ανεξάρτητα από το εθνικό και πολιτισμικό τους υπόβαθρο, θεωρούν ότι είναι δύσκολο να μεγαλώσουν ένα μη λεκτικό παιδί με αυτισμό. Οι συμπεριφορικές παρεμβάσεις που εφαρμόζονται από τους γονείς μπορούν να συμβάλουν στη θετική αλλαγή συμπεριφοράς που σχετίζεται με την κοινή προσοχή, τη μίμηση και την επικοινωνία. Ωστόσο, πολλοί γονείς αντιμετωπίζουν εμπόδια που τους εμποδίζουν να εφαρμόσουν συμπεριφορικές παρεμβάσεις στο σπίτι.
Πολύ λίγη έρευνα έχει διεξαχθεί σε πατέρες μη λεκτικών παιδιών με αυτισμό για να εξακριβωθούν οι απόψεις τους σχετικά με αυτά τα εμπόδια. Σε αυτή την ποιοτική μελέτη, χρησιμοποιήθηκε ένας φαινομενολογικός σχεδιασμός για τη λήψη πληροφοριών από 12 πατέρες διαφορετικών εθνοτικών και πολιτισμικών καταβολών που κατοικούν στη Νέα Υόρκη σχετικά με τα εμπόδια στην εφαρμογή συμπεριφορικών παρεμβάσεων στο σπίτι με το μη λεκτικό παιδί τους με αυτισμό.
Οι συμπεριφορικές και οι ανθρωπιστικές θεωρίες αποτελούσαν το θεωρητικό πλαίσιο. Η θεματική ανάλυση είχε ως αποτέλεσμα τον εντοπισμό θεμάτων και προτύπων εντός και μεταξύ των περιπτώσεων. Οι συστάσεις για γονείς και επαγγελματίες περιλαμβάνουν τη συνεχή εκπαίδευση γονέων στο σπίτι από την προσχολική ηλικία έως την ηλικία των 21 ετών που επικεντρώνεται στην απόκτηση εκπαιδευτικού ελέγχου της συμπεριφοράς και στην καθιέρωση αποτελεσματικής επικοινωνίας με το μη λεκτικό παιδί με αυτισμό στο σπίτι.
Τα ευρήματα της μελέτης μπορεί να βοηθήσουν τους ψυχολόγους, τους συμβούλους, τους γονείς, τους συνηγόρους και τους οργανισμούς θεραπείας αυτισμού να βελτιώσουν τις μεθόδους εκπαίδευσης και συμβουλευτικής γονέων με στόχο την προώθηση θετικών θεραπευτικών αποτελεσμάτων.
